غزل شمارهٔ ۱: ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی منتها

غزل شمارهٔ ۲: ای طایرانِ قُدس را عشقت فزوده بال‌ها

غزل شمارهٔ ۳: ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیرها

غزل شمارهٔ ۴: ای یوسف خوش نام ما خوش می روی بر بام ما

غزل شمارهٔ ۵: آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا

غزل شمارهٔ ۶: بگریز ای میر اجل از ننگ ما از ننگ ما

غزل شمارهٔ ۷: بنشسته ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا

غزل شمارهٔ ۸: جز وی چه باشد کز اجل اندررباید کل ما

غزل شمارهٔ ۹: من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

غزل شمارهٔ ۱۰: مهمان شاهم هر شبی بر خوان احسان و وفا

غزل شمارهٔ ۱۱: ای طوطی عیسی نفس وی بلبل شیرین نوا

غزل شمارهٔ ۱۲: ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

غزل شمارهٔ ۱۳: ای باد بی آرام ما با گل بگو پیغام ما

غزل شمارهٔ ۱۴: ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما

غزل شمارهٔ ۱۵: ای نوش کرده نیش را بی خویش کن باخویش را

غزل شمارهٔ ۱۶: ای یوسف آخر سوی این یعقوب نابینا بیا

غزل شمارهٔ ۱۷: آمد نِدا از آسمان جان را که: «بازآ، اَلصَّلا»

غزل شمارهٔ ۱۸: ی یوسفِ خوش نامِ ما، خوش می‌روی بر بامِ ما

غزل شمارهٔ ۱۹: امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را

غزل شمارهٔ ۲۰: چندان که خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید را

غزل شمارهٔ ۲۱: جُرمی ندارم بیش ازین، کز دل هوادارم تو را

غزل شمارهٔ ۲۲: چندان بنالم ناله ها چندان برآرم رنگ ها

غزل شمارهٔ ۲۳: چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مها

غزل شمارهٔ ۲۴: چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار را؟

غزل شمارهٔ ۲۵: من دی نگفتم مر تو را کای بی نظیر خوش لقا

غزل شمارهٔ ۲۶: هر لحظه وحیِ آسمان آید به سرِّ جانها

غزل شمارهٔ ۲۷: آن خواجه را در کوی ما در گل فرورفتست پا

غزل شمارهٔ ۲۸: ی شاهِ جسم و جانِ ما! خندان کُنِ دندانِ ما

غزل شمارهٔ ۲۹: ای از ورایِ پرده‌ها تابِ تو تابستانِ ما

غزل شمارهٔ ۳۰: ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما

غزل شمارهٔ ۳۱: بادا مبارک در جهان سور و عروسی های ما

غزل شمارهٔ ۳۲: دیدم سَحَر آن شاه را بر شاهراهِ «هَلْ اَتی»

غزل شمارهٔ ۳۳: می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا

غزل شمارهٔ ۳۴: ای عاشقان، ای عاشقان، آمد گهِ وصل و لقا

غزل شمارهٔ ۳۵: ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار ما

غزل شمارهٔ ۳۶: خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا

غزل شمارهٔ ۳۷: یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

غزل شمارهٔ ۳۸: رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا

غزل شمارهٔ ۳۹: آه که آن صدرِ سرا، می‌ندهد بار، مرا

غزل شمارهٔ ۴۰: طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را

غزل شمارهٔ ۴۱: شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما

غزل شمارهٔ ۴۲: کار تو داری صنما، قدر تو باری صنما

غزل شمارهٔ ۴۳: کاهل و ناداشت بُدَم کار درآورد مرا

غزل شمارهٔ ۴۴: در دو جهان لطیف و خوش همچو امیرِ ما کجا؟

غزل شمارهٔ ۴۵: با لبِ او چه خوش بُوَد گفت و شنید و ماجرا

غزل شمارهٔ ۴۶: دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را

غزل شمارهٔ ۴۷: ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

غزل شمارهٔ ۴۸: ماهِ دُرُست را ببین، کو بشکست خوابِ ما

غزل شمارهٔ ۴۹: با تو حیات و زندگی، بی‌تو فنا و مُردَنا

غزل شمارهٔ ۵۰: ای بِگرفته از وفا، گوشه، کَران چرا چرا؟

غزل شمارهٔ ۵۱: گر تو ملولی ای پدر، جانبِ یارِ من بیا

غزل شمارهٔ ۵۲: چون همه عشق روی تست جمله رضای نفس ما

غزل شمارهٔ ۵۳: عشق تو آورد قدح پر ز بلاها

غزل شمارهٔ ۵۴: ازین اقبالگاهِ خوش مَشو یکدَم دلا تنها

غزل شمارهٔ ۵۵: شب قدر است جسم تو کز او یابند دولت ها

غزل شمارهٔ ۵۶: عطارد مشتری باید متاع آسمانی را

غزل شمارهٔ ۵۷: مسلمانان مسلمانان چه باید گفت یاری را

غزل شمارهٔ ۵۸: رسید آن شَهْ، رسید آن شَهْ، بیارایید ایوان را

غزل شمارهٔ ۵۹: تو از خواری همی‌نالی، نمی‌بینی عنایت‌ها

غزل شمارهٔ ۶۰: ایا نور رخ موسی مکن اعمی صفورا را

غزل شمارهٔ ۶۱: هلا ای زهره زهرا بکش آن گوش زهرا را

غزل شمارهٔ ۶۲: بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را

غزل شمارهٔ ۶۳: چه چیزست آنک عکس او حلاوت داد صورت را

غزل شمارهٔ ۶۴: تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود ازین سودا؟

غزل شمارهٔ ۶۵: بین ذرّات روحانی که شد تابان از این صحرا

غزل شمارهٔ ۶۶: تو را ساقیِّ جان گوید برای ننگ و نامی را

غزل شمارهٔ ۶۷: از آن مایی ای مولا اگر امروز اگر فردا

غزل شمارهٔ ۶۸: چو شَستِ عشق در جانم شناسا گشت شست اَش را،

غزل شمارهٔ ۶۹: چه باشد گر نگارینم بگیرد دست من فردا

غزل شمارهٔ ۷۰: برات آمد برات آمد بنه شمع براتی را

غزل شمارهٔ ۷۱: اگر نه عشقِ شمس الدین بُدی در روز و شب ما را،

غزل شمارهٔ ۷۲: به خانه خانه می آرد چو بیذق شاه جان ما را

غزل شمارهٔ ۷۳: آمد بت میخانه تا خانه برد ما را

غزل شمارهٔ ۷۴: گر زان که نه ای طالب جوینده شوی با ما

غزل شمارهٔ ۷۵: ای خواجه نمی‌بینی این روزِ قیامت را؟

غزل شمارهٔ ۷۶: آخر بشنید آن مَه آهِ سَحَرِ ما را

غزل شمارهٔ ۷۷: آب حیوان باید مر روح فزایی را

غزل شمارهٔ ۷۸: ساقی ز شراب حق پر دار شرابی را

غزل شمارهٔ ۷۹: ای خواجه نمی بینی این روز قیامت را

غزل شمارهٔ ۸۰: امروز گِزافی دِه آن باده نابی را

غزل شمارهٔ ۸۱: ای ساقی جان پر کن آن ساغرِ پیشین را

غزل شمارهٔ ۸۲: معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

غزل شمارهٔ ۸۳: ای یار قمرسیما! ای مُطرب شکَّرخا!

غزل شمارهٔ ۸۴: چون گل همه تن خندم نه از راه دهان تنها

غزل شمارهٔ ۸۵: از بهر خدا بنگر در روی چو زر جانا

غزل شمارهٔ ۸۶: ای گشته ز تو خندان بستان و گل رعنا

غزل شمارهٔ ۸۷: جانا، سَرِ تو، یارا! مگذار چنین ما را

غزل شمارهٔ ۸۸: شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ

غزل شمارهٔ ۸۹: یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا

غزل شمارهٔ ۹۰: ای شاد که ما هستیم اندر غم تو جانا

غزل شمارهٔ ۹۱: در آب فکن ساقی بط زاده آبی را

غزل شمارهٔ ۹۲: زهی باغ زهی باغ که بشکفت ز بالا

غزل شمارهٔ ۹۳: میندیش میندیش که اندیشه گری ها

غزل شمارهٔ ۹۴: زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

غزل شمارهٔ ۹۵: زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

غزل شمارهٔ ۹۶: لب را تو به هر بوسه و هر لوت میالا

غزل شمارهٔ ۹۷: رفتم به سویِ مصر و خریدم شِکَری را

غزل شمارهٔ ۹۸: ای از نظرت مست شده اسم و مسما

غزل شمارهٔ ۹۹: دلارام نهان گشته ز غوغا

غزل شمارهٔ ۱۰۰: بیا ای جان نو داده جهان را