غزل شمارهٔ ۳۰۰۱: ای نای بس خوش است کز اسرار آگهی

غزل شمارهٔ ۳۰۰۲: شوری فتاد در فلک ای مه چه شسته ای

غزل شمارهٔ ۳۰۰۳: ای کاشکی تو خویش زمانی بدانیی

غزل شمارهٔ ۳۰۰۴: بزم و شراب لعل و خرابات و کافری

غزل شمارهٔ ۳۰۰۵: آن دل که گم شده ست هم از جان خویش جوی

غزل شمارهٔ ۳۰۰۶: سیمرغ و کیمیا و مقام قلندری

غزل شمارهٔ ۳۰۰۷: دوش همه شب دوش همه شب گشتم من بر بام حبیبی

غزل شمارهٔ ۳۰۰۸: خواجه سلام علیک گنج وفا یافتی

غزل شمارهٔ ۳۰۰۹: آه که چه شیرین بتیست در تتق زرکشی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۰: روی من از روی تو دارد صد روشنی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۱: هر نَفَسی از درون، دلبرِ روحانیی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۲: ای دلِ چون آهنت بوده چو آیینه‌ای

غزل شمارهٔ ۳۰۱۳: یار در آخر زمان کرد طَرَب سازیی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۴: رو که به مهمان تو می نروم ای اخی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۵: جان و جهان می روی جان و جهان می بری

غزل شمارهٔ ۳۰۱۶: بازرهان خلق را از سر و از سرکشی

غزل شمارهٔ ۳۰۱۷: لاله ستانست از عکس تو هر شوره ای

غزل شمارهٔ ۳۰۱۸: ای تو ز خوبی خویش آینه را مشتری

غزل شمارهٔ ۳۰۱۹: ای که تو عشاق را همچو شکر می کشی

غزل شمارهٔ ۳۰۲۰: پیشتر آ، پیشتر، چند از این ره زنی؟

غزل شمارهٔ ۳۰۲۱: شیردلا صد هزار شیردلی کرده ای

غزل شمارهٔ ۳۰۲۲: گفت مرا آن طبیب رو ترشی خورده ای

غزل شمارهٔ ۳۰۲۳: قصر بود روح ما نی تل ویرانه ای

غزل شمارهٔ ۳۰۲۴: بستگیِ این سَماع هست ز بیگانه‌ای

غزل شمارهٔ ۳۰۲۵: جای دگر بوده‌ای، زانکه تهی روده‌ای

غزل شمارهٔ ۳۰۲۶: خیره چرا گشته‌ای، خواجه، مگر عاشقی؟

غزل شمارهٔ ۳۰۲۷: نیست عجب صف زده پیش سلیمان پری

غزل شمارهٔ ۳۰۲۸: ای صنم گلزاری چند مرا آزاری

غزل شمارهٔ ۳۰۲۹: آه که دلم برد غمزه های نگاری

غزل شمارهٔ ۳۰۳۰: سلمک الله نیست مثل تو یاری

غزل شمارهٔ ۳۰۳۱: خوشدلم از یار همچنانک تو دیدی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۲: از پگه ای یار زان عقار سمایی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۳: چند دویدم سوی افندی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۴: می رسد ای جان باد بهاری

غزل شمارهٔ ۳۰۳۵: دوش همه شب دوش همه شب

غزل شمارهٔ ۳۰۳۶: گاه چو اشتر در وحل آیی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۷: به خاک پای تو ای مه هر آن شبی که بتابی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۸: ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی

غزل شمارهٔ ۳۰۳۹: هزار جان مقدس هزار گوهر کانی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۰: چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۱: اگر مرا تو ندانی بپرس از شب تاری

غزل شمارهٔ ۳۰۴۲: چو مهر عشق سلیمان به هر دو کون تو داری

غزل شمارهٔ ۳۰۴۳: ز حد چون بگذشتی بیا بگوی که چونی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۴: گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۵: من آن نیم که تو دیدی چو بینیم نشناسی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۶: چو صبحدم خندیدی در بلا بندیدی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۷: به جان تو ای طایی که سوی ما بازآیی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۸: تو آسمان منی من زمین به حیرانی

غزل شمارهٔ ۳۰۴۹: ربود عقل و دلم را جمال آن عربی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۰: خدایگان جمال و خلاصه خوبی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۱: به عاقبت بپریدی و در نهان رفتی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۲: چه باده بود که در دور از بگه دادی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۳: ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۴: منم که کار ندارم به غیرِ بی‌کاری

غزل شمارهٔ ۳۰۵۵: بیا بیا که نیابی چو ما دگر یاری

غزل شمارهٔ ۳۰۵۶: خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری

غزل شمارهٔ ۳۰۵۷: گر ز حلقهٔ این عاشقان کران گیری

غزل شمارهٔ ۳۰۵۸: ز بامداد درآورد دلبرم جامی

غزل شمارهٔ ۳۰۵۹: چه باک دارد عاشق ز ننگ و بدنامی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۰: نهان شدند معانی ز یار بی معنی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۱: اگر تو یار نداری چرا طلب نکنی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۲: اگر تو مست شرابی چرا حشر نکنی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۳: به هر دلی که درآیی چو عشق بنشینی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۴: ز بامداد دلم می پرد به سودایی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۵: شدم به سویِ چَهِ آب همچو سقّایی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۶: رسید ترکم با چهره های گل وردی

غزل شمارهٔ ۳۰۶۷: تو در عقیلهٔ ترتیبِ کفش و دستاری

غزل شمارهٔ ۳۰۶۸: فرست باده جان را به رسم دلداری

غزل شمارهٔ ۳۰۶۹: نگاهبانِ دو دیده‌ست چشمِ دلداری

غزل شمارهٔ ۳۰۷۰: اگر به خشم شود چرخ هفتم از تو بری

غزل شمارهٔ ۳۰۷۱: دلا همای وصالی بپر چرا نپری

غزل شمارهٔ ۳۰۷۲: به من نگر که به جز من به هر که درنگری

غزل شمارهٔ ۳۰۷۳: بیا بیا، که پشیمان شوی از این دوری

غزل شمارهٔ ۳۰۷۴: مسلّم آمد یارِ مرا دل‌افروزی

غزل شمارهٔ ۳۰۷۵: بیا بیا که تو از نادرات ایامی

غزل شمارهٔ ۳۰۷۶: بلندتر شده ست آفتاب انسانی

غزل شمارهٔ ۳۰۷۷: ایا مربی جان از صداع جان چونی

غزل شمارهٔ ۳۰۷۸: ز آب، تشنه گرفته‌ست خشم، می‌بینی؟

غزل شمارهٔ ۳۰۷۹: بیامدیم دگربار سوی مولایی

غزل شمارهٔ ۳۰۸۰: تو نور دیده جان یا دو دیده مایی

غزل شمارهٔ ۳۰۸۱: تو عاشقی؟ چه کسی؟ از کجا رسیدستی؟

غزل شمارهٔ ۳۰۸۲: رهید جان دوم از خودی و از هستی

غزل شمارهٔ ۳۰۸۳: بیا بیا که چو آب حیات درخوردی

غزل شمارهٔ ۳۰۸۴: به جان تو که بگویی وطن کجا داری

غزل شمارهٔ ۳۰۸۵: به حق آنک تو جان و جهان جانداری

غزل شمارهٔ ۳۰۸۶: شبی که دررسد از عشق پیک بیداری

غزل شمارهٔ ۳۰۸۷: اگر تو همره بلبل ز بهر گلزاری

غزل شمارهٔ ۳۰۸۸: حرام گشت از این پس فغان و غمخواری

غزل شمارهٔ ۳۰۸۹: به اهل پرده اسرارها ببر خبری

غزل شمارهٔ ۳۰۹۰: بجه بجه ز جهان تا شه جهان باشی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۱: اگر دمی بگذاری هوا و نااهلی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۲: هزار جان مقدس فدای سلطانی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۳: نگفتمت که تو سلطان خوبرویانی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۴: بگو به جان مسافر ز رنج ها چونی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۵: از این درخت بدان شاخ و بر نمی بینی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۶: ز بامداد دلم می جهد به سودایی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۷: بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۸: ترش ترش بنشستی بهانه دربستی

غزل شمارهٔ ۳۰۹۹: بداد پندم استادِ عشق ز استادی

غزل شمارهٔ ۳۱۰۰: ببست خواب مرا جاودانه دلداری