غزل شمارهٔ ۵۰۱: امشب از چشم و مغز خواب گریخت

غزل شمارهٔ ۵۰۲: اندرآ عیش بی تو شادان نیست

غزل شمارهٔ ۵۰۳: بر شکرت جمع مگس ها چراست

غزل شمارهٔ ۵۰۴: خیز که امروز جهان آن ماست

غزل شمارهٔ ۵۰۵: پیشتر آ روی تو جز نور نیست

غزل شمارهٔ ۵۰۶: کار من اینست که کاریم نیست

غزل شمارهٔ ۵۰۷: کیست که او بنده رای تو نیست

غزل شمارهٔ ۵۰۸: شیر خدا بند گسستن گرفت

غزل شمارهٔ ۵۰۹: مرغ دلم باز پریدن گرفت

غزل شمارهٔ ۵۱۰: باز به بط گفت که صحرا خوشست

غزل شمارهٔ ۵۱۱: همچو گل سرخ برو دست دست

غزل شمارهٔ ۵۱۲: صبر مرا آینه بیماریست

غزل شمارهٔ ۵۱۳: کیست در این شهر که او مست نیست

غزل شمارهٔ ۵۱۴: قصد سرم داری خنجر به مشت

غزل شمارهٔ ۵۱۵: خانه دل باز کبوتر گرفت

غزل شمارهٔ ۵۱۶: بازرسیدیم ز میخانه مست

غزل شمارهٔ ۵۱۷: ای ز بگه خاسته سر مست مست

غزل شمارهٔ ۵۱۸: نفسی بهوی الحبیب فارت

غزل شمارهٔ ۵۱۹: ای دل فرورو در غمش کالصبر مفتاح الفرج

غزل شمارهٔ ۵۲۰: ای مبارک ز تو صبوح و صباح

غزل شمارهٔ ۵۲۱: یا راهبا انظر الی مصباح

غزل شمارهٔ ۵۲۲: ماه دیدم شد مرا سودای چرخ

غزل شمارهٔ ۵۲۳: ای بی وفا جانی که او بر ذوالوفا عاشق نشد

غزل شمارهٔ ۵۲۴: بی گاه شد بی گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شمارهٔ ۵۲۵: بی گاه شد بی گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شمارهٔ ۵۲۶: ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد

غزل شمارهٔ ۵۲۷: گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند

غزل شمارهٔ ۵۲۸: آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند

غزل شمارهٔ ۵۲۹: خامی سوی پالیز جان آمد که تا خربز خورد

غزل شمارهٔ ۵۳۰: امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می رسد

غزل شمارهٔ ۵۳۱: صوفی چرا هوشیار شد ساقی چرا بی کار شد

غزل شمارهٔ ۵۳۲: مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند

غزل شمارهٔ ۵۳۳: رندان سلامت می کنند جان را غلامت می کنند

غزل شمارهٔ ۵۳۴: رو آن ربابی را بگو مستان سلامت می کنند

غزل شمارهٔ ۵۳۵: سودای تو در جوی جان چون آب حیوان می رود

غزل شمارهٔ ۵۳۶: آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود

غزل شمارهٔ ۵۳۷: کاری نداریم ای پدر، جز خدمتِ ساقیِّ خود

غزل شمارهٔ ۵۳۸: گر آتشِ دل برزند، بر مؤمن و کافر زند

غزل شمارهٔ ۵۳۹: مستی سلامت می کند پنهان پیامت می کند

غزل شمارهٔ ۵۴۰: مستی سلامت می کند پنهان پیامت می کند

غزل شمارهٔ ۵۴۱: صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود

غزل شمارهٔ ۵۴۲: بی گاه شد بی گاه شد خورشید اندر چاه شد

غزل شمارهٔ ۵۴۳: یار مرا می نهلد تا که بخارم سر خود

غزل شمارهٔ ۵۴۴: ای که ز یک تابش تو کوه احد پاره شود

غزل شمارهٔ ۵۴۵: بی‌تو به‌سر می‌نشود، با دگری می‌نشود

غزل شمارهٔ ۵۴۶: هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

غزل شمارهٔ ۵۴۷: سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود

غزل شمارهٔ ۵۴۸: چشم تو ناز می کند ناز جهان تو را رسد

غزل شمارهٔ ۵۴۹: آب زنید راه را هین که نگار می رسد

غزل شمارهٔ ۵۵۰: پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می رسد

غزل شمارهٔ ۵۵۱: جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود

غزل شمارهٔ ۵۵۲: چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می رود

غزل شمارهٔ ۵۵۳: بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود

غزل شمارهٔ ۵۵۴: این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می شود

غزل شمارهٔ ۵۵۵: چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند

غزل شمارهٔ ۵۵۶: جور و جفا و دوریی کان کنکار می کند

غزل شمارهٔ ۵۵۷: دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود

غزل شمارهٔ ۵۵۸: یار مرا چو اشتران باز مهار می کشد

غزل شمارهٔ ۵۵۹: زهره عشق هر سحر بر در ما چه می کند

غزل شمارهٔ ۵۶۰: عاشقِ دلبرِ مرا شرم و حیا چرا بُوَد؟

غزل شمارهٔ ۵۶۱: طوطی جان م ست من از شکری چه می شود

غزل شمارهٔ ۵۶۲: خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد

غزل شمارهٔ ۵۶۳: دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

غزل شمارهٔ ۵۶۴: همی بینیم ساقی را که گرد جام می گردد

غزل شمارهٔ ۵۶۵: اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد

غزل شمارهٔ ۵۶۶: بُتی کاو زُهره و مَه را همه شب شیوه آموزد

غزل شمارهٔ ۵۶۷: نباشد عیب پرسیدن، تو را خانه کجا باشد

غزل شمارهٔ ۵۶۸: چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد

غزل شمارهٔ ۵۶۹: بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

غزل شمارهٔ ۵۷۰: بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد

غزل شمارهٔ ۵۷۱: بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می ماند

غزل شمارهٔ ۵۷۲: ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند

غزل شمارهٔ ۵۷۳: برآمد بر شجر طوطی که تا خطبه شکر گوید

غزل شمارهٔ ۵۷۴: مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد

غزل شمارهٔ ۵۷۵: ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد

غزل شمارهٔ ۵۷۶: دل من چون صدف باشد خیال دوست در باشد

غزل شمارهٔ ۵۷۷: چو برقی می جهد چیزی عجب آن دلستان باشد

غزل شمارهٔ ۵۷۸: مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد

غزل شمارهٔ ۵۷۹: دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد

غزل شمارهٔ ۵۸۰: صلا یا ایها العشاق کان مه رو نگار آمد

غزل شمارهٔ ۵۸۱: مه دی رفت و بهمن هم بیا که نوبهار آمد

غزل شمارهٔ ۵۸۲: اگر خواب آیَدَم امشب، سزایِ ریشِ خود بیند

غزل شمارهٔ ۵۸۳: رسیدم در بیابانی که عشق از وی پدید آید

غزل شمارهٔ ۵۸۴: یکی گولی همی خواهم که در دلبر نظر دارد

غزل شمارهٔ ۵۸۵: مرا دلبر چنان باید که جان فتراک او گیرد

غزل شمارهٔ ۵۸۶: سعادت جو دگر باشد و عاشق خود دگر باشد

غزل شمارهٔ ۵۸۷: صلا جان های مشتاقان که نک دلدار خوب آمد

غزل شمارهٔ ۵۸۸: صلا رندان دگرباره، که آن شاهِ قمار آمد

غزل شمارهٔ ۵۸۹: شکایت ها همی کردی که بهمن برگ ریز آمد

غزل شمارهٔ ۵۹۰: سر از بهرِ هوس باید، چو خالی گشت سر چه بْوَد؟

غزل شمارهٔ ۵۹۱: چه بویست این چه بویست این مگر آن یار می آید

غزل شمارهٔ ۵۹۲: اگر چرخِ وجودِ من ازین گردش فرو مانَد

غزل شمارهٔ ۵۹۳: برون شو ای غم از سینه که لطف یار می آید

غزل شمارهٔ ۵۹۴: امروز جمال تو سیمای دگر دارد

غزل شمارهٔ ۵۹۵: آن را که درون دل عشق و طلبی باشد

غزل شمارهٔ ۵۹۶: آن مه که ز پیدایی در چشم نمی‌آید

غزل شمارهٔ ۵۹۷: امروز جمال تو بر دیده مبارک باد

غزل شمارهٔ ۵۹۸: یاران سحر خیزان تا صبح کی دریابد

غزل شمارهٔ ۵۹۹: امشب عَجَبست ای جان، گر خواب رهی یابد

غزل شمارهٔ ۶۰۰: جامم بشکست ای جان پهلوش خلل دارد